Source:
Bibliothèque interuniversitaire (Montpellier); Papiers de Christine de Suède, complément; 2: Papiers de Christine de Suède, complément II; Rédactions diverses; Naissance et mort de la religion catholique en Suède, [s. d.]
Copyright SCDI-UPV - Collections Université de Montpellier (shelfmark H 258).
Above: Kristina.
An Icelandic translation of the story of Kristina's birth. As always, I have English translations underneath for those who are not fluent in Icelandic, and I hope any vocabulary or grammar mistakes are forgiven and/or notified of, and I will correct them as necessary. Enjoy!
The translation (Galdenblad's copy, Montpellier; translated from the French language original; the part in italics was crossed out):
4. kafli.
Það var frá svo miklum manni og svo miklum konungi sem þú [Guð] vildir láta mig fæðast. Það var úr svo glæsilegu húsi sem þú vildir rekja uppruna minn. Það var yfir svo hugrökkri og sigursæla þjóð að þú vildir að ég myndi ríkja, en það sem eftir er af þessari sögu mun sýna að þetta voru minnstu velþóknun og náð sem þú hefur látið mér í skaut. Konungurinn, faðir minn, kvæntist árið 1618 kjörfurstinnunni Maríu Eleonóru af Brandenborg, elstu dóttur kjörfurstans með því nafni, því á þeim tíma var það sá flokkur sem hann var verðugastur meðal mótmælendafurstanna sem ógæfa fæðingar hans fylgdi vali hans, og varð bandalag þessa fursta honum nokkurt tillit til þess stríðs, sem hann átti þá við Pólland.
Þessi furstinna, sem hafði fegurð, sem fylgdi öllum góðu eiginleikum kyns síns, bjó með konungi í nokkuð ljúfu hjónabandi, þar sem ekkert vantaði nema röðina. Drottningin, móðir mín, hafði aðeins fætt einn son og eina dóttur sem dóu stuttu eftir fæðingu, sem var það sem gerði fæðingu mína svo mikilvæga.
Konungurinn fékk loksins það sem hann hafði svo heitt óskað í ferð sem hann fór til Finnlands, þar sem drottningin varð þunguð af mér í Árbæ, sem veitti þeim báðum falska gleði, þar sem þeir sannfærðu sig um að barnið væri karlkyns. Drottningin, móðir mín, fullvissaði mig um að öll merki hafi blekkt hana og sannfært hana um að ég væri sannarlega karlkyns. Hún dreymdi drauma sem hún taldi vera dularfulla, og faðir minn átti þá líka, sem boðuðu framtíðarmikilleika barnsins þeirra. Spádómararnir og stjörnuspekingarnir, sem eru alltaf tilbúnir að smjaðra um fursta, fullvissuðu þá um að drottningin væri ólétt af karlkyns. Loksins smjaðraði maður, vonaði maður og náði maður þeim enda sem þú hefur mælt fyrir um alla þá sem inn í lífið ganga.
Ég fæddist með sigurkufl frá höfði og niður í hné, með aðeins andlit, handleggi og fætur lausa, sem leiddi til þess að konurnar sem tóku á móti mér trúðu því að ég væri karlkyns. Þessi orðrómur fyllti allt slottið af fölsku gleði sem blekkti jafnvel konunginn í nokkrar klukkustundir; auk vonar og þrá, sem hjálpaði til við að blekkja alla, var þetta líka eins konar valdsmannslegt og óvenjulegt öskur frá sterkri rödd sem ég lét heyra í mér frá því ég kom út úr kviðnum á móður minni, en það var mikil vandræði fyrir konurnar þegar þær skynjuðu mistök sín.
Maður var í óvissu um hvernig ætti að valda konunginum vonbrigðum, en þær ákváðu að skilja hann eftir í þessari skemmtilegu villu til næsta dags. Daginn eftir, þegar kominn var tími til að blekkja hann, tók prinsessan, systir hans, við þessu umboði. Hún bar mig í fanginu, þótt það væri hryllilega kalt, í þeirri aðstöðu að sýna mig konungi og láta hann vita hvað hún þorði ekki að segja honum. Eftir að hafa lagt mig í rúmið sitt, gaf hún konungi úrræði til að valda sjálfum sér vonbrigðum.
Þessi mikli fursti kom ekki á óvart. Hann tók mig í fangið, kyssti mig og tók svo vel á móti mér eins og hann hefði ekki verið svikinn í biðinni. Hann sagði við prinsessuna: "Við skulum þakka Guði, systir mín. Ég veit fyrir víst, að þessi stúlka mun verða mér drengs virði. Ég bið Guð að varðveita hana fyrir mig, eins og hann hefur gefið mér hana. Ég vil ekki meira, því ég er sáttur."
Hann bauð að fagnað yrði fæðingu minni með fallbyssuskoti frá borgarturninum, skipunum og höfninni og að öll borgin væri í eldi og gleði, eins og maður hefði átt alvöru karl.
Prinsessan, til að hræsna með honum, vildi smjaðra um það, að hann væri enn ungur, að drottningin væri það líka, og að hún myndi brátt gefa honum dreng; en konungurinn svaraði: "Systir mín, ég er sáttur. Ég bið Guð að varðveita hana fyrir mig."
Eftir það kyssti hann mig og sendi mig burt með blessun sína, og sýndist hann svo ánægður, að hann undraði alla; en hann var jafn mikill við þetta tækifæri sem alla ævi sína.
Hins vegar seinkaði maður að valda móður minni vonbrigðum þar til hún var komin í það ástand að þola slíkt eftirbragð [vonbrigði].
Ég var skírð eins fljótt og auðið var, og ég fékk nafnið Kristín við helgu skírnarfontana. Lútherski presturinn sem skírði mig, sem var hirðpredikari konungs, merkti ennið mitt með tákni hins Heilaga Kross með skírnarvatni og skráði mig, án þess að vita hvað hann var að gera, inn í herlið þitt frá þeirri gleðistund; því að það er víst að það sem hann gerði var á móti venjulegri notkun lúterskra manna. Maður leit á það sem hjátrú á honum, og hann slapp með erfiðleikum. Allt sem ég skrifa lærði ég af munni drottningar móður minnar og Katrínar prinsessu, föðursystur minnar, sem sagði mér þetta hundrað sinnum.
Um leið og ég fæddist afneitaði ég stjörnuspekingunum og spásagnamönnum hátíðlega og trausta afneitun. Mér leið vel, konungurinn jafnaði sig og drottningin, móðir mín líka. Konungurinn sagði hlæjandi um mig: "Hún mun vera snjöll, því hún hefur blekkt okkur öll."
Drottningin, móðir mín, sem hafði alla veikleika og allar dyggðir kynferðis síns, var óhuggandi. Hún gat ekki þjáð mig. Allar bænir konungs gátu ekki fengið fyrirgefningu handa mér, varla gat allt hans vald fengið hana; en loksins tók hann svo málstað minn, að hann lét vita, að hann vildi hlýðast. Eigi mátti drottning þola mig af því að hún sagði að ég væri ljót, og hún hafði ekki mikið rangt fyrir sér, því að ég var svört eins og márastúlka lítil; en eftir að ég varð aðeins eldri fór ég smám saman að líkjast föður mínum svo mikið að hún fór líka að elska mig.
Faðir minn elskaði mig á einstakan og blíðan hátt, og ég brást líka við vináttu hans með blíðu, sem fór fram úr mínum aldri, og gat ekki þjáð móður mína heldur; og það virtist sem ég þekkti muninn á verðleikum þeirra og tilfinningum og að ég byrjaði að gera réttlæti með þeim frá vöggugjöf. Maður sá mig hlæjandi og rólega í faðmi konungsins, en maður gat ekki huggað mig þegar ég var í faðmi drottningarinnar. Þessi saga mun birtast lesendum, eins og mér sjálfum, sem smáræði, en ég neyðist til að segja hana; og hvað getur maður sagt um barn sem fæðist þegar maður neyðist til að tala um það til að koma því á framfæri?
Það gerðist, nokkrum dögum eftir að ég hafði verið skírð, að stór bjálki féll og tókst ekki að kremja vögguna mína, án þess að valda mér minnsta meiðslum. Það var kraftaverk, sem bjargaði mér og var dáð sem slíkt, því að ég átti eftir að farast; en kraftmikil hönd þín varði og varðveitti mig.
Hvers vegna, Drottinn, leyfðir þú mér ekki að farast í sakleysi mínu? Hversu ánægð hefði ég verið að farast áður en ég væri sek og vanþakklát við þig eins og ég er! Ég hefði verið hamingjusöm fyrir löngu, ég hefði nú þegar notið þín, nú þegar myndi ég synda í dýrð og í gleði, og ég væri í hópi þessa hamingjusöm og dýrðlega hóps sem fylgir þér hvert sem er og sem þú kennir þetta leynimál sem aðeins þú og þau skilja.
En þó að óvirðing mín hafi frestað mér þessa ósegjanlegu hamingju, eins og þú hefur viljað það, verð ég að þakka þér fyrir að hafa varðveitt fyrir mig líf sem er þitt á svo margan hátt. Burtséð frá því varð ég að lifa, og þú vildir gera mig sigursæla jafnvel í vöggu minni. Þú vildir að ég fæðist umkringdur lárviðum og pálmakvistum, ég svaf í skjóli skugga þeirra fyrsta svefn minn, og ég ólst upp meðal sigurtákna; það virtist sem sigur, hamingja og dýrð léku við mig. Hásætið þjónaði sem vagga mín, og ég fæddist varla áður en ég þurfti að fara upp á það. Konungurinn, faðir minn, sem elskaði mig ástríðufullur, kallaði til Ríkisstanda árið 1627, í mánuðinum [...]. Þar lét hann mig heiðra og Svíþjóð á hnjánum dýrkaði mig jafnvel í vöggu minni.
(Chapter 4.
It was from such a great man and such a great king that You [God] wanted to let me be born. It was from such an august house that You wanted to trace my origin. It was over such a brave and triumphant nation that You wanted me to reign, but the rest of this story will show that these were the smallest favours and graces with which You have showered me. The King, my father, married, in the year 1618, the electoral princess Maria Eleonora of Brandenburg, the eldest daughter of the Elector of that name, because at that time it was the party most worthy of him among the Protestant princes to whom the misfortune of his birth attached his choice, and the alliance of this prince was of some consideration to him for the war he then had with Poland.
This princess, who had a beauty which was accompanied by all the good qualities of her sex, lived with the King in a fairly sweet union, in which nothing was missing except the succession. The Queen, my mother, had only given birth to one son and one daughter who died shortly after birth, which was what made mine so important.
The King finally obtained what he had so strongly desired during a trip he made to Finland, where the Queen found herself pregnant with me in Åbo, which gave them both a false joy, as they persuaded themselves that the child was male. The Queen, my mother, assured me that all the signs deceived her and persuaded her that indeed I was male. She had dreams that she believed to be mysterious, and my father also had them, which presaged the future greatness of their child. The diviners and the astrologers, who are always ready to flatter princes, assured them that the Queen was pregnant with a male. Finally, one flattered oneself, one hoped, and one reached the end which You have prescribed for all those who enter into life.
The court was then back in Stockholm. The King was also there, but he was considerably ill, and the astrologers who were present at my birth unanimously assured that the point of my birth, which they saw approaching, was such that it was impossible for it not to cost the life of either the King, or of the Queen, or of the child. They also assured that if the child could survive 24 hours, it would become something very great.
It was in such a terrible constitution of the stars that I came into the world in the year 1626, on December 18, an hour before midnight. It should be noted that King Gustav the Great, my father, was born on the 19th of the same month, so that there were only a few hours' difference between the point of our births. Furthermore, what is admirable is that we both have the sun, Venus, Mercury and Mars in the same signs and degrees, which is a rather curious observation and a very rare accident which one did not fail to notice from then on. I was born under the ascendant of the heart of Leo and in the point of the new moon. This is the fatal moment in which You had ordered my birth since all eternity.
I was born in a caul from my head down to my knees, with only my face, arms and legs free, which led the women occupied to receive me to believe that I was a male. This rumour filled the entire castle with a false joy which deceived even the King for a few hours; in addition to hope and desire, which helped to deceive everyone, it was also a kind of imperious and extraordinary roar from a strong voice that I let be heard from the moment I was came out of my mother's belly, but it was a great embarrassment for the women when they perceived their error.
One was at a loss how to disabuse the King, but they resolved to leave him in this pleasant error until the next day. The next day, when it was time to disabuse him, the Princess, his sister, took this commission. She carried me in her arms, although it was horribly cold, in a position to show me to the King and to let him know what she did not dare to tell him. After having laid me on her bed, she gave the King the means to disabuse himself.
This great prince showed no surprise. He took me in his arms, kissed me and gave me such a favourable welcome as if he had not been deceived in his waiting. He said to the princess: "Let us thank God, my sister. I know for a fact that this girl will be worth a boy to me. I pray to God that He preserve her for me, as He has given her to me. I do not wish for anything more, for I am content."
He ordered that my birth be celebrated with cannonfire from the city tower, the ships and the port, and that the whole city be in fire and rejoicing, as if one had had a real male.
The Princess, to pay her court to him, wanted to flatter him that he was still young, that the Queen was too, and that she would soon give him a boy; but the King replied: "My sister, I am content. I pray to God to preserve her for me."
After that he kissed me and sent me away with his blessing, and he appeared so content that he astonished everyone; but he was as great on this occasion as on all those of his life.
However, one delayed disabusing my mother until she was in a state to suffer such an aftertaste [disappointment].
I was baptised as soon as possible, and I was given the name Kristina at the sacred fonts. The Lutheran minister who baptised me, who was the King's grand chaplain, marked my forehead with the sign of the Holy Cross with the water of baptism and enrolled me, without knowing what he was doing, into Your militia from that happy moment; for it is certain that what he did was against the ordinary usage of the Lutherans. One treated it as a superstition of him, and he got away with it with difficulty. Everything I write, I learned from the mouths of the Queen my mother and that of Princess Katarina, my aunt, who told it to me like this a hundred times.
As soon as I was born, I gave a solemn and solid denial to the astrologers and diviners. I was doing well, the King recovered, and the Queen, my mother, too. The King laughingly said of me: "She will be clever, for she has deceived us all."
The Queen, my mother, who had all the weaknesses as well as all the virtues of her sex, was inconsolable. She could not suffer me. All the King's prayers could not obtain a pardon for me, hardly all his authority could obtain it; but he finally took my side in such a way that he made it known that he wanted to be obeyed. The Queen could not suffer me because she said I was ugly, and she was not greatly wrong, because I was as swarthy as a little Moor; but after I grew a little older, I gradually began to resemble my father so much that she also began to love me.
My father loved me in an extraordinary and tender manner, and I also responded to his amity with a tenderness that surpassed my age, not being able to suffer my mother either; and it seemed that I knew the differences of their merits and of their feelings and that I began to do justice by them from the cradle. One saw me laughing and tranquil in the arms of the King, but one could not console me when I was in the arms of the Queen. This story will appear to readers, as to myself, to be trifles, but I am forced to say it; and what can one say about a child who is born when one is forced to talk about it to make it known?
It happened, a few days after I had been baptised, that a large beam fell and failed to crush my cradle, without causing me the slightest injury. It was a miracle which saved me and which was admired as such, for I was to perish; but Your powerful hand defended and preserved me.
Why, Lord, did You not allow me to die in my innocence? How happy I would have been to perish before being guilty and ungrateful towards You as I am! I would have been happy a long time ago, I would be enjoying You already, already I would be swimming in glory and in felicity, and I would be among the number of this happy and glorious troop who follow You everywhere and to whom You teach this secret language which is only understood by You and them.
However, although my indignity has deferred this ineffable happiness to me, as You have willed it, I must thank You for having preserved for me a life which is Yours in so many ways. Regardless, I had to live, and You wanted to make me triumphant even in my cradle. You wanted me to be born surrounded by laurels and palms, I slept in the shelter of their shadow my first sleep, and I was nourished among the trophies; it seemed that victory, fortune and glory were playing with me. The throne served as my cradle, and I was barely born before I had to mount it. The King, my father, who loved me passionately, summoned the Estates General in the year 1627, in the month of [...]. He made me be paid homage there, and Sweden on its knees adored me even in my cradle.)
Notes: Gustav Adolf and Maria Eleonora were married in 1620; they had first met in 1618.
In reality, and in the castle chapel, making the sign of the Cross over an infant's forehead during baptism was just as much a Lutheran custom as a Catholic one. A different liturgy was used in the castle chapel than in the other churches in Sweden, such as by maintaining gestures like the sign of the Cross, so it is questionable that the priest did it through instinct and was accused of superstition.
_-_Nationalmuseum_-_39848.tif.jpg)
_-_Livrustkammaren_-_91525.tif.jpg)
,_riksdrots,_greve_(Alexander_Cooper)_-_Nationalmuseum_-_26182.tif.jpg)
_(David_Beck)_-_Nationalmuseum_-_17258.tif.jpg)
_-_Nationalmuseum_-_18075.tif.jpg)
